Rust in vrede, Father Desmond!
 Een kind vroeg aan wijlen aartsbisschop Desmond Tutu wat je moest doen om de Nobelprijs voor de vrede te krijgen. “Niet moeilijk. Je hebt drie dingen nodig. Een makkelijke naam helpt, Tutu bijvoorbeeld. En verder een grote neus en sexy benen.” Tutu’s humor was aanstekelijk. Zijn kraaiende lach ontdooide menige stijve hark. Bij de uitreiking van de Nobelprijs (1984) in Oslo kwam een bommelding binnen. Het orkest vertrok van het podium om niet meer terug te keren. Het muzikale intermezzo werd gevuld door de bisschop met zijn familie die zingend en dansend leven in de brouwerij brachten. Als eerste zwarte bisschop van Kaapstad in de Anglicaanse kerk werd Tutu bekend als anti-apartheidsactivist. Maar ook streed hij voor mensen met Hiv. Hij zette zich in voor de rechten van de Palestijnen en keerde zich scherp tegen de corruptie in de regeringspartij ANC en de toenmalige president Zuma. Tutu werd een wereldster door zijn werk voor de Commissie voor Waarheid en Verzoening, die na de eerste vrije verkiezingen in Zuid-Afrika werd ingesteld. Maar lange tijd werd hij verguisd in Zuid-Afrika en ook in Nederlands riep hij veel weerstand op. Ik had het voorrecht om een aantal keren met hem op te trekken. Het was in het begin van de jaren tachtig toen hij de Zuid-Afrikaanse Raad van Kerken leidde. Hij kwam o.a. fondsen werven, maar ook voor contacten met politici in Nederland en ik was zijn chauffeur (in de auto van mijn moeder). Alle bijeenkomsten, behalve die met de politici, werden door hem zelf besloten met gebed. En niet alleen daardoor kregen die bijeenkomsten een spirituele lading mee. Zijn vroomheid was geen show. Ik bracht hem terug naar zijn hotel en hij wilde wijn op zijn kamer gebracht hebben. Die bleek bestemd voor de eucharistie die hij elke ochtend vierde. Maar de bar van het hotel was al gesloten. Het werd een heel gedoe, maar uiteindelijk kon ik hem een glas rode wijn bezorgen. Ik sprak hem aan met ‘Father’, tenslotte was hij bisschop en ik student en er was leeftijdsverschil. Hij was een groot spreker met een enorm retorisch talent. Ik was aanwezig bij de uitvaart van de ver moorde zwarte leider Chris Hani in 1993. Die moord werd gepleegd door een conservatieve Pool en ver oorzaakte een explosieve situatie in het hele land. En dat kort voor de eerste vrije verkiezingen die een jaar later zouden worden gehouden. De uitvaart van Hani werd in een stadion in Soweto gehouden. Nelson Mandela (toen nog geen president) was geen geweldige spreker en die dag ook niet. Maar toen kwam Tutu. Hij zong, hij danste, maakte grappen, benoemde het kwaad en hij bad. Adembenemend! De spanning was gebroken. “Jullie zijn allemaal kinderen van God. Gods geliefde kinderen!” Ik hoor het nog door dat stadium galmen. God heeft de kleine bisschop, die grote mens, nu Zijn vrede gegeven. Zo moge het zijn. | ||
| terug | ||
22-05-2022
om
10.15 uur 
